Nog even het decor:
de “ik-kramp” heeft als hoogste doel: zichzelf in stand houden.
De “hoofdaannemer” van dit verschijnsel is het strategisch zelf met als belangrijkste taken: het voorkomen van “nieuwe au” en het alsnog verkrijgen waar het recht op denkt te hebben en op die manier de kindwond te helen.
Soms lijkt die ik-kramp er even niet te zijn: als alles op rolletjes loopt, als we wandelen in het bos of heerlijk in een boek gedoken op de bank zitten.
Gegeven de slogan “in relatie kom je tot vorm” komt ook de kramp in relatie tot vorm.
Stel: jouw kindwond zit op het punt: “ik ben niet goed genoeg”.
Dan zou de uitingsvorm van de kindopdracht kunnen zijn “ik moet steeds weer laten zien dat ik wél goed genoeg ben”.
Zo ontstaat de niet aflatende drang om bijvoorbeeld te presteren, geen fouten te maken, complimenten te scoren (en tegelijkertijd ook weer af te weren) enz. enz.: het “angstgedreven” gezicht van succes en de verslaving eraan zijn geboren. (Voor de volledigheid: natuurlijk is er ook het joy & passie gedreven gezicht waarover het nu even niet gaat.)
Nu de vertaling naar de huidige situatie.
Vaak zien we dat werk en alles wat daarbij hoort, de leefwereld is van kramp.
Echter, in deze periode van corona, wordt menigeen “veroordeeld” tot huisarrest.
En dan is de huiselijke omgeving plotseling (!) de énige plek waarin kramp zijn eerder beschreven opdracht heeft uit te voeren: presteren, geen fouten te maken, complimenten te scoren (en tegelijkertijd ook weer af te wijzen) enz. enz.
En het wordt extra zwaar in de wetenschap dat dat krampgedrag (vanuit de kramp zelf gezien) geleefd móet worden.
Immers: de kramp moet de diep in ons verscholen leegte afdekken, omdat we ooit besloten hebben die leegte voor eens en altijd te ontkennen.
Dat bedoelen we met “het strategisch zelf is zijn speeltje (lees:het werk) kwijt”.
En als er geen speeltje meer is wordt de keuze: de leegte in of een nieuw speeltje.
Je begrijpt: het wordt dus een nieuw speeltje.
En das heftig, zeker als er in datzelfde huis nog meer mensen -noodzakelijkerwijs- ook op zoek zijn naar een nieuw speeltje.
Zwarte gaten, depressieve gevoelens, diepe angstgevoelens, bovenmatige strijd en vernielingsdrang enz. enz. zijn plotsklaps enorm voorgrond.
Ons hoofd slaat op error: in het kader van “what fires, wires” ontstaat er kortsluiting omdat het kramprepertoire niet in staat is deze nieuwe situatie te handelen.
Daarover een andere keer meer.
Mocht je in deze fase te maken hebben met “een wat opgezette kramp” is het handig om dingen van stal te halen die jouw herinneren aan jouw oorspronkelijk zelf, niet te geloven wat ze zelf denkt, jouw notitieboekje er nog eens op na te slaan of een ‘collega-zwaan’ te bellen.
En heb je zelf een vraag waarvan je denkt: daarop wil ik een antwoord: gewoon stellen: hier en dan antwoord ik “openbaar” en wil je een persoonlijk antwoord: je weet ons te vinden.