Tijdens de pandemie zijn in korte tijd al heel veel dingen
– die tot begin 2020 vanzelfsprekend leken – opgelost in . . .
Ja, waarin eigenlijk?
Met z’n vijven in een te kleine auto naar een concert, in een overvolle trein naar de Uni of een congres, in een kleurrijke en zwetende mensenmassa carnavalsliederen meezingen. Om over knuffelen en zo nog maar te zwijgen. Langdurige vormen van samenwerken en leidinggeven vallen uiteen door het stilvallen van hele bedrijfssectoren, thuiswerken of zelfs ontslagen.
Tegelijkertijd is het ook een tijd van nieuwe ontwikkelingen en initiatieven. Zo kwam ik een prachtige samenwerkvorm tegen, zomaar in ons eigen huis. Deze werkvorm propageren we al decennialang in allerlei organisaties onder de naam ‘ecologisch samenwerken’. En nu stonden we erbij en keken ernaar!
Ik leg het uit: in augustus zijn we gestart met het verbouwen van het achterhuis met als hoofddoel: de keuken vernieuwen. Voor mijn lief en mij is de keuken het kloppend hart van het huis én het centrale punt van waaruit we – samen met onze naasten – het leven kunnen vieren!
Ik zag naar deze verbouwingsperiode net zoveel uit als tegenop.
Ik zag er tegenop, omdat ik een tijd lang als een soort vreemde in mijn eigen huis zou moeten leven. Ik zag ook uit naar de verbouwing, immers: eindelijk zou de oude keuken, die al lange tijd met duck-tape en goede bedoelingen bij elkaar werd gehouden, vervangen worden door hedendaags keukengemak omgeven door prachtige kalkverf en andere natuurlijke materialen!
Afgelopen week merkte ik in mezelf een soort interne paradigma-switch:
mijn mindset verplaatste zich van ongemak naar joy. Het effect van die mindset-switch was dat vervolgens alle gebeurtenissen en ervaringen voor mij de kleur kregen van joy, respect en dankbaarheid. Dat kwam onder andere door de manier waarop de verbouwing vorm kreeg.
Of beter gezegd: door de groep bouwers en hoe die samenwerkten.
Ik zal die samenwerking in enkele voorbeelden duiden:
Het is merkbaar hun intentie, hun basishouding, om het voor ons als klant zo goed mogelijk te doen en dús ook voor de samenwerking met hun collega’s. Eén van de timmerlieden: “Als we dit nu meteen zo maken, dan is het straks voor de loodgieter beter én gemakkelijker”. Deze uitspraak was in allerlei varianten en situaties de gehele dag door te horen.
De groep -out of de box denkende- bouwers bestond volledig uit zelfstandig werkenden, die in de afgelopen jaren naast medewerker ook hun eigen leidinggevende zijn geworden. De hoofdaannemer nam en droeg de verantwoordelijkheid en liet heel veel ruimte over voor de andere -mede-bouwers: ook voor hen die maar voor 1 of 2 dagen hun bijdragen leverden. Kort overleg aan het begin van de dag, afstemming van werkvolgorde en inzet van materialen en even ‘hoe is het met jou?’ bleken belangrijke pijlers onder de samenwerking. Persoonlijke kwaliteiten (zoals bijvoorbeeld rust, precisie en systematisch werken) werden over functies en taken heen ingezet. Humor, respect en zorgvuldigheid zorgden voor een hele fijne constructieve sfeer.
Wat ik bovenal gaaf en interessant vind is dat hun manier van samenwerking zo natuurlijk organisch is. Zonder dat ze daarvoor ooit zijn opgeleid. Zonder training on the job, zonder coaching, zonder supervisie en ga zo maar door. Gewoon omdat ze dat fijn en vanzelfsprekend vinden.
Ik schrok ervan dat ik daarvan zo genoot.
Ik werd er meteen ook erg blij van.
Maar waarom?
Omdat ik denk dat het samenwerkingsrecept van onze bouwploeg een fantastisch antwoord kan vormen voor organisaties die in deze Covid-tijd zichzelf opnieuw -moeten- uitvinden. Zeker ook door de groeiende groep thuiswerkende medewerkers die ook hun eigen leidinggevende zijn geworden.
Ik vind het gaaf als iedereen, om te beginnen, tenminste 3x daags ‘de oversteek’ maakt door zich af te vragen: ‘als ik dit zo doe, wat is daarvan dan het gevolg voor mijn klant of mijn collega?’ en de uitkomst daarvan leidend te maken in het handelen!
Doe je mee?