Rond de jaarwisseling schreef Driessen Groep CEO Jeroen een column over hun jongste gezinslid: het #coronaheuntje. En ik denk dat die benaming ook heel treffend is, omdat kennelijk op heel veel plaatsen gezinnen worden uitgebreid met lieve, zachte en schattige puppy’s.
Niet alleen via de media, ook via mijn eigen waarnemingen, is er een enorme coronatrend waar te nemen: het aantal jonge hondjes stijgt bijna sneller dan de bitcoinkoers. Ze lijken niet aan te slepen te zijn: deze viervoetige bronnen én doelen van aandacht, zachtheid, warmte en afleiding.
Wellicht hierdoor dwaalden, tussen kerst en oud & nieuw, mijn gedachten af naar de fasen in mijn leven waarvan ook honden deel uitmaakten. En naar vrienden en collega’s met aansprekende honden en dito verhalen.
Op enig moment was het weer zover: de hond en zijn baasje Theodoor moesten op examen. Samen met enkele anderen stonden Theodoor en zijn jonge hond, in de ochtendnevel aan de rand van het bos, klaar voor een ‘hond vangt boeven-proef’. Net voordat de hond aan het werk mocht, werd Theodoor door een van de juryleden op zijn schouder getikt. “U mag weer naar huis”, sprak het jurylid op even zachte als doortastende toon. Mét bijbehorende blik!
“Ja maar”, zei Theodoor verschrikt: ”Wij moeten nog!”
“Nee, nee”, vervolgde het jurylid kort en bondig. “Uw hond kijkt meer naar uw schoen, dan naar uw ogen. Dat wil zeggen dat u de hond, tijdens de opvoeding en training, meerdere malen heeft geschopt. Een fijne zondag verder.”
Daarop door mijmerend dwaalden mijn gedachten verder af naar ons werk als bewustzijnsontwikkelaar. In zowel organisaties als in gezinnen lijkt het fenomeen #ahhhjdb (aan het hondje herken je de baas) voor te komen: als ouders zich bij voortduring schreeuwend door het huis bewegen, is de kans groot dat ook de kinderen schreeuwend hun leven gaan vormgeven. Als een leidinggevende bij voortduring weifelend en twijfelend besluiten en confrontaties vermijdt, is de kans klein dat de mensen in de organisatie daadkrachtig samenwerken en risico’s nemen om nieuwe successen te behalen. Oké, vooruit dan, en als de 45e president van de USA bij voortduring zegt in sprookjes te geloven…
Wellicht dat er, dit lezend, ook in uw hoofd wel een voorbeeld opplopt.
Uitgaande van #ahhhjdb betekent het dat als je goed naar een groep hondjes (lees: kinderen, medewerkers, klanten) kijkt, je eigenlijk ziet welk gedrag het baasje voorleeft. En met goed kijken bedoel ik:
zijn met en kijken vanuit een open hart, met lege handen en een onvoorwaardelijke blik. De kans is groot dat, als je dat doet, je de dingen ziet zoals ze zijn (nog even vrij van jouw meningen en gedachten daarover). En door vervolgens bespreekbaar te maken wat je dan ziet en door jouw bijbehorende meningen en aannames te toetsen, ga je begrijpen wat de ontstaansgrond is van de waargenomen verschijnselen. Kun je nog zien wat je ermee doet!
En dit alles overziend: als je iets wilt doen aan het gedrag van de hondjes: begin bij het baasje. Zorg dat díe het gewenste en beoogde gedrag voorleeft! Ook in COVID-bestrijding zou dat een mooie bijdrage zijn. Eenduidig de maatregelen uitleggen en eenduidig voorleven als extra vaccin.
Ooit werkten we in opdracht van een groot bedrijf aan de randen van de Rotterdamse haven. De betreffende CEO zei, als een variant van #ahhhjdb, steevast: “De vis begint altijd te rotten bij de kop!
Dus!”. Wij waren het altijd snel eens over de aanpak. . .